L' Arpeggiata (Foto: Anna van Kooij)

Lucie Horsch (foto: Dana van Leeuwen)

Talenti Vulcanici

Vox Luminis (Foto: Marieke Wijntjes)

UTRECHT, zondagmiddag en -avond. TivoliVredenburg (grote zaal en Herz) en Janskerk. Concerten door L’ Arpeggiata, Lucie Horsch & B’Rock, Talenti Vulcanici en Vox Luminis. Programma: La Tarantella, concerten voor blokfluit, vrouwenstemmen en Domenico Scarlatti’s Stabat Mater

Al ruim voor het middaguur stroomde op de laatste dag van het Festival Oude Muziek Utrecht de grote zaal vol. De zogenaamde “elf uur-concerten” op de weekenddagen voorzien kennelijk in een grote behoefte, want er bleef amper een stoel onbezet.
De avond daarvoor had L’ Arpeggiata al een concert gegeven, met als titel La Pazza, op deze zondagmorgen was het thema La Tarantella. Chrstina Pluhar en haar ensembleleden brachten een programma, dat jeukte. Kwam dat door het gif van de tarantula of de aanstekelijkheid van zang, dans en ensemblespel? Het was een wervelend geheel, met theaterdans van Anna Dego en opzwepende en veelal suggestieve teksten van altus Vincenzo Capezzuto. De man beschik niet over een grote, maar wel doordringende stem. Laat hij ook nog eens heel goed kunnen dansen, zagen we bij de eerste toegift.
Een van de sterkte punten van dit ensemble, is dat men knipogen naar andere muziekstijlen en stijlperioden niet schuwt. Zo hoorden we een melodica en zelfs een vleugje America van Bernsteins Westside Story op de cornetto voorbijkomen.
Bij de tweede toegift moest zelfs iemand uit het publiek eraan geloven: Anna Dego ging een heus duel aan met een willekeurig persoon uit de voorste rij. Hij deed het zo gedreven mee, dat je bijna zou denken dat het afgesproken werk was.

Een paar uurtjes later, een paar verdiepingen hoger vond in hetzelfde gebouw een concert plaatst van de meest getalenteerde blokfluittiste die dit land kent: de net 20-jarige Lucie Horsch. Zij liet eerst B’Rock Orchestra een werk van Scarlatti spelen, om zich daarna bij het gezelschap te voegen met haar altblokfluit, voor de uitvoering van een concert van Mele. Haar virtuositeit deed al menige mond openvallen, ook bij de andere werken die op altblokfluit werden uitgevoerd, zoals een werk van Mancini en een van Sarri, maar Horsch deed iedereen het meest versteld staan van haar fabuleuze techniek met haar sopraanblokfluit. De buitelingen van melodieën in het concert van Leonardo Leo waren bijna niet meer met het oor te volgen, laat staan als je ze aan je instrument moet ontlokken. Voor de toegift van dit concert haalde Horsch een tamboerijn uit de kleedkamer (“heb ik nog nooit mee op het podium gestaan”) en met twee instrumenten bisseerde ze het Spirituoso.

De Janskerk ken ik eigenlijk niet als concertruimte. In de beginjaren werd deze kerk nog wel eens gebruikt als Festivalcentrum, maar nu kon ik eens genieten van het imposante interieur. Het concept van Vrouwenstemmen was leuk gevonden: laat iemand het verhaal over drie Napolitaanse puttane (dames van niet geheel onbesproken gedrag) vertellen en laat een sopraan de dames vocaal aan het woord. Zet er een instrumentaal combo bij en het verhaal is compleet. Christina Fanelli zong de sterren van de hemel, de instrumentalisten begeleidden haar meer dan glansvol, maar van het shaddap-a you face Engels van de Italiaanse vertelster Christina Donadio was geen chocola te maken. Tot overmaat van ramp was het aantal uitgedeelde tekstboekjes te summier gebleken, dus enig houvast hadden maar te weinig toehoorders.

Het slotconcert werd dit jaar, net als vijf jaren geleden gegeven door het zich al 15 jaar terecht Nederlands noemende ensemble Vox Luminis. Uiteraard hield de festivaldirecteur een slotrede en zelfs de Minister van Cultuur betrad het podium, maar ook dirigent Lionel Meunier ontkwam niet aan een speech, maar het was dan ook een jubileum voor het ensemble: ze bestonden vijftien jaar. De Italiaanse versie van Happy birthday werd door het publiek aan hen opgedragen en daarop volgde nog een oer-Napolitaanse toegift door de enige (niet-Napolitaanse) Italiaan van Vox Luminis: een soldatenliedje.
Daarvóór was het er echter serieuzer aan toegegaan, want wat konden die vader en zoon Antonio en Domenico fraaie harmonieën schrijven! Het theaterorgel werd weer eens gebruikt en ook verplaatsten zich koorleden door de grote zaal, waardoor vele akoestische verrassingen ontstonden. Dit land mag zich gelukkig prijzen met een ensemble van deze wereldklasse binnen de landgrenzen.

Geschreven door: Koen Edeling
Gezien op: 1 september 2019