ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Dual City Concert Band (o.l.v. Bert Pfeiffer) met gastsoliste Suzan Veneman (trompet). Programma: standards en nieuwe composities

Een wijd verbreid vooroordeel is dat het begrip “BigBand” uitsluitend garant staat voor een hoog aantal decibels. Dat het ook anders kan, probeert keer op keer dirigent Bert Pfeiffer met zijn Dual City Concert Band (DCCB) te bewijzen, door een rijk palet aan dynamische contrasten aan de dag te leggen. Desondanks moest ik ook afgelopen vrijdag constateren dat slechts een elitair groepje van enkele tientallen bezoekers door heeft dat DCCB uit een ander vaatje tapt dan een “doorsnee” BigBand.

Een ander pluspunt van DCCB is, dat vrijwel elke keer een andere gastsolist voor het voetlicht treedt. Op deze avond was het trompettiste, maar vooral ook componiste Suzan Veneman. Daarnaast moet vastgesteld worden dat het gehalte aan vergevorderde en dus hooggeschoolde amateurs tot ronduit professionele bandleden erg hoog is en dat is dan ook te horen aan de juwelen van solobijdragen. Elke sectie laat om beurten een ander lid soleren, dus het rijtje Math Scheffer (piano), Bart Tarenskeen (contrabas) en Gerlo Hesselink (sax en dwarsfluit) is verre van compleet (sorry, andere mannen: deze namen schoten mij slechts als voorbeeld te binnen!)

Alweer zo’n vooroordeel: een trompet brengt een oorverdovend schetterend geluid voort. Alsof Suzan Veneman het erom deed: haar eerste solo-bijdragen klonken in een laag register en kónden dus eenvoudigweg niet “schetteren”. Daarbij waren haar eigen compositie Not Myself en Wayne Shorters Fi Fi Fo Fum (naar een gedicht uit Sjaak en de bonenstaak). In Journey to the heart meende ik zelfs een bugel in haar handen te zien en dit instrument klinkt so wie so zachter, door de wijdere mensuur.

Dirigent Bert Pfeiffer is een liefhebber van projecten: zo trakteerde hij ooit het publiek op een compleet Basie-album en een Brookmeyer-project, terwijl op deze avond al een voorproefje werd gegund van het 2020-project, gewijd aan het album It happened yesterday (komende maand 25 jaar geleden uitgebracht) van componist/ arrangeur Rob Pronk. We hoorden Kim,  I'll Close My Eyes en Man…!

Naast menige standard klonken er ook eigen composities van de dirigent (Gossip) en van de gastsoliste: The start of Something Good. Daarover schreef ik ooit: Haar profetisch klinkende The start of Something Good verdient het om vaker op lessenaars te staan. Waarvan akte!

Natuurlijk kon het publiek de jas niet aantrekken, alvorens de gedoodverfde toegift gehoord te hebben, nu ook weer vernieuwend ingevuld door Veneman: Foot…altijd goed!

Geschreven door en foto van: Koen Edeling
Gezien op: 29 november 2019