(Een deel van) de Braziliaanse delegatie met Josee Koning

ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert in de serie “Ruud Ouwehand ontmoet”: Josee Koning (zang), Hans Vroomans (piano). Programma: bossa nova’s en standards

Huiscontrabassist en programmasamensteller Ruud Ouwehand ontmoet regelmatig muzikale vrienden, maar deze ontmoeting was wel heel bijzonder: Josee Koning, de ongekroonde keizerin van de Bossa Nova. Ruim drieënhalf jaren geleden was zij voor de zevende keer op dit podium te bewonderen met het programma Who’s The Bossa?
Overeenkomsten: ook toen bracht zij pianist Hans Vroomans mee en deed de bezetting het zonder drummer, verschil was dat er toen met een kwartet werd gemusiceerd, waaronder gitarist Nelson Faria en de (in 2017 overleden) Zwitserse cellist Daniël Pezzotti.

De drummer miste ik niet, eerlijk gezegd. Er gaat zoveel percussie uit van de medeklinkers die de Portugese taal rijk is en bovendien zorgden piano en contrabas voor de broodnodige ritmische pulsen. Misschien was een gitaar een mogelijke aanvulling geweest, want dit instrument is onlosmakelijk verbonden aan het genre, dat in het prachtige jaar 1958 het levenslicht zag. ‘Ik was erbij!’, voegde Ruud eraan toe, zij het als amper drie maand oude baby.

Van begin tot het eind was het een feest van de subtiliteit, zeg maar: Subtiliteit met een grote S. Het opbouwen van een intiem sfeertje kan Koning als geen ander. Als het al niet het mooiste concert van het seizoen was, kan zeker gesproken worden van het best beluisterde “speld-horen-vallen”-concert sinds mensenheugenis. Zelden was het publiek zo opvallend stil. Er werd geconcentreerd geluisterd, tot het echt aanstekelijk ging swingen. Bij de tweede toegift Agua de beber gingen de beentjes van de vloer van de Brazilaanse delegatie, die daarvoor al de bühne deelde met de zangeres, in het tweetalig gezongen Garota de Ipanema/Girl of Ipanema.

Ruud deed zijn werk, zoals we dat van hem gewend zijn, met een vette knipoog naar zijn naamgenoot Rudolph in The Christmas Song, maar hij stak zijn hoofd overduidelijk boven het maaiveld in zijn snelste solo ooit gehoord: Tico tico. Grappig overigens, dat Koning deze tekst wél uit het hoofd song, alsof de woordenstroom zoveel simpeler is dan het- van blad gezongen- Aguas de março.

Pianist Hans Vroomans tenslotte speelde de sterren van de hemel, afwisselend op de Tor-vleugel en op zijn Fender. Muzikanten lieten het overigens niet na om dit bijna halve eeuw jonge jazzpodium te overladen met complimenten (“warm bad”) en het publiek applaudisseerde gedwee voor zich zelf…

Geschreven door en foto van: Koen Edeling
Gezien op: 13 december 2019