‘Sinatra at the Sands’, zo luidde het affiche voor het Hemelvaartconcert van Jazzpodium De Tor. Dit keer niet op vrijdagavond en niet in de vertrouwde Walstraat maar in het inmiddels ook zeer gewaardeerde Mystiektheater in Enschede. Uitvoerenden: de Dual City Concert Band onder leiding van Bert Pfeiffer, met als gastsolist zanger Herman Nijkamp.Dat zou wat worden, de muziek van die legendarische dubbel-lp nagespeeld door Bert Pfeiffer en zijn mannen. Al eerder hadden ze (met ‘the Atomic Mr. Basie’ bijvoorbeeld) blijk gegeven deze formule tot een heerlijk feest van de herkenning te maken.
Tevoren de plaat met Frank Sinatra nog maar eens beluisterd. Een monumentje in de jazzgeschiedenis, dat live-concert van de toen 51-jarige Sinatra met de band van Count Basie. Een wervelende show, op de plaat samengesteld uit een week lang twee keer per avond optreden in ‘The Sands’, achteraf bezien een rovershol in Las Vegas.Interessant om terug te lezen over de geschiedenis van The Sands en de rol van Sinatra daarbij. Andere tijden zullen we maar zeggen, maar dit alles ter zijde. Of toch nog even een tip: kijk eens op Youtube naar ‘Sinatra Live Full Concert in Ceasars Palace, 1978’. Intussen mixed feelings. Ja, those were the days.
Maar nu De Tor. Niks geen brave navolging van de playlist op die plaat. Naast acht andere (Sinatra/Basie-)stukken stonden er deze avond ‘maar’ zeven van de negentien titels van de plaat op het programma. De meeste daarvan hadden trouwens een geheel eigen draai gekregen, niet in de laatste plaats door de inbreng van vocalist Herman Nijkamp. Geen enkele poging tot imitatie, maar een stoere, eigen interpretatie. Jazzier vooral. Wat kan die man zingen, aangenaam stemgeluid, heerlijke timing, krachtig neergezet. Met daarachter de swingende ondersteuning van de band. De langspeelplaat die de titel gaf aan deze avond bleek zo eigenlijk vooral een referentie aan het genre en de toppers van toen en bepaald geen slaafse cover. Hulde, een fijne formule.
Nog een paar zaken uitgelicht: de inbreng van laatste nippertje inval-pianist Pieter van Santen. Verre van een Basie-imitatie, leuk en verrassend. Al bleek hij in ‘One for my baby’ (anders dan Nijkamp, die ook in dit nummer vooral zijn eigen weg ging) de originele begeleiding van Bill Miller evenzeer in de vingers te hebben. Een mooie match zo. Hoe leuk waren ook de wel precies gevolgde arrangementen van ‘All of me’ en ‘Fly me to the moon’. Ook deze avond wist het arrangement van All of me het publiek weer te verrassen (net zoals goed hoorbaar op de plaat trouwens). Na het zuinig, op Basie-wijze gespeelde thema plotseling twee fortissimo accenten van het gehele orkest. Ai, da’s schrikken! Zoiets als bij Haydns ‘Mit dem Paukenschlag’. Blijft leuk. Tussen al dat moois was het vooral de ballad ‘Don’t worry ‘bout me’, die wat mij betreft tot de hoogtepunten hoorde. Ver weg van het plaat-origineel, een ander nummer geworden bijna. Prachtig gezongen en gespeeld.
Maar terughoudendheid is geboden, want er was zoveel leuks dat vermelding verdient. Een avond die omvloog. Dank aan Bert Pfeiffer, de mannen van de DCCB en Herman Nijkamp. Hoe ‘A man and his music’ een nieuwe en heel aangename twist kreeg!
Geschreven door en foto van: Hans Arnoldy
Gezien op: 26 mei 2022
