ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Paul Woesthuis Collectief (Paul Woesthuis, Bert Pfeifer, Henri Gerrits, Gerd Pol, Bauke Alma: trombone, Mark Weber: gitaar, Sebastian Altekamp: piano, Jan ter Maat: drums, Ruud Ouwehand: contrabas), m.m.v. Caroline Goudswaard*: zang. Programma: Our Delight (Thad Dameron), Cherokee (Ray Nobel) I Will wait For You* (Michel Legrand), All Of Me*, Wals No. 1 (Ruud Ouwehand), Bernies Tune, My Funny Valentine* (Richard Rodgers), L-O-V-E-* (Bert Kaempfert), Lament (J.J. Johnson), Frankly Spoken (Jerry van Rooijen), Shiny Stockings* (Frank Foster), ’s Wonderful/ They can’t take that away from me* (tevens toegift)
“O, what a night!” zal menigeen aan het einde van de avond verzucht hebben, want alles klopte weer eens als een bus: samenspel, solistische bijdragen, maar bovenal het geluid, zorgvuldig verzorgd door de wederhelft van de zangeres: de ook al zeer vermaarde Tonnie Telgenhof Oude Koehorst. Op St. Caeciliadag 2019 hadden we hem nog gehoord op dit podium, toen ook al met zijn eega Caroline Goudswaard, Ruud Ouwehand op contrabas, Mark Weber (gitaar), en Niek Woesthuis op drums. Laatstgenoemde was op deze avond geveld door het alom gevreesde virus, maar werd op uitstekende wijze vervangen door Jan ter Maat. Trompet Jan Wessels speelde toen ook mee, maar was nu “slechts” aan het genieten, net zoals Joan Reinders, wiens arrangement van My funny Valentine een van de hoogtepunten van de avond bleek.
Henri Mancini schreef ooit Seventy-six trombones : dit aantal had niet in de beperkte ruimte van dit jazzpodium gepast. Het waren er op deze avond toch maar liefst vijf, soms verwisseld voor een tuba. Dat gaf een heel aangenaam mellow geluid, ondanks het feit dat de trombone bij het scherp koper is ingedeeld. Initiator van dit collectief was de al enige tijd gepensioneerde Paul Woesthuis, die niet alleen trombonisten had meegenomen, maar ook nog eens een ritmesectie die klonk als een klok. Wat wil je ook met een pianist als Sebastian Altekamp, een contrabassist als Ruud Ouwehand en een meestergitarist als Mark Weber? Tel daarbij nog eens de te elfder ure “ingevlogen” drummer Jan ter Maat bij en het feest was compleet. Niet helemaal, want top-of-the-bill was ook nu weer de keizerin van de timing Caroline Goudswaard. Ze weet zelfs iets te maken van een gemiste inzet! Haar mimiek en gebaren maken van elke song een waar verhaal, dat je als luisteraar aan je stoel (en haar lippen) doet plakken, dan wel hangen.
Tor-luisteraars kunnen zich gelukkig prijzen verwend te worden met een breed geschakeerd palet aan muziekstijlen, maar het niveau van deze avond moet de komende tijd nog maar eens geëvenaard worden… dat zal een harde dobber worden!
Geschreven door en foto's van: Koen Edeling
Gezien op: 14 oktober 2022
