ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, (Goede) vrijdagavond. Concert door Sun-Mi Hong Quintet: Sun-Mi Hong (drums), Alistair Payne (trompet), Nicolò Ricci (tenorsaxofoon), Chaerin Im (piano), Alessandro Fongaro (contrabas). Programma: eigen werk van Sun-Mi Hong
De vraag op deze Goede Vrijdagvond drong zich op: hoeveel vrouwelijke drummers ken ik eigenlijk? Veel verder dan Karen Carpenter en Sheila E. kwam ik niet. Daaraan toegevoegd Ruth Underwood, maar dat was eigenlijk de percussioniste bij Frank Zappa. Vanaf deze avond mochten wij daar Sun-Mi Hong aan toevoegen. Een zeer bekwame drumster en daarnaast ook nog componiste: alle negen uitgevoerde werken waren van haar hand. Enkele pianopartijen waren zelfs helemaal uitgeschreven en dus niet geïmproviseerd… dat is toch de essentie van jazz? Bij de andere instrumentalisten, ook stuk voor stuk begenadigde musici, kon ik geen bladmuziek ontdekken, dus daar bleef de definitie van jazz wél overeind staan.
Dan komt een heikel punt: komen de composities overeen met de smaak van de luisteraar? Het meeste werk rammelde van de onregelmatige maatsoorten, tempowisselingen, vaak chaos en soms orde en heel veel onconventionele samenklanken: kortom geen hapklare brokken, die voor elke luisteraar te verteren zijn. Maar wél: heel oorspronkelijk, origineel, onverwacht, vindingrijk en dus fris. Zo sprak mij het derde nummer voor de pauze, Home, bijzonder aan: een heel sfeervol en rustig stuk, bijna een ballade. Direct daarna gingen de saxofonist en trompettist echter weer op volle oorlogssterkte verder met vervreemdende klankcombinaties. Ook viel op dat Sun-Mi Hong bijna voortdurend haar ogen sloot, waardoor het leek alsof zij niet echt samenspeelde met de rest van het kwintet. Dat je met deze muziek niet alleman te vriend maakt, bleek uit het vroegtijdig verlaten van de Tor door diverse jaarkaarthouders.
Gelukkig bleven er genoeg ware liefhebbers over, die er zelfs nog een toegift uit sleepten: A letter with no words. Eenzelfde sfeer als in het werk vóór de pauze ervoer ik bij het beluisteren van Escapism, waarin een mooie minimalmusic- achtige pianosolo. Fraaie klanklagen bereidden een mooi dromerige sfeer. Al met al een “bijzondere” avond, echter niet voor iedereen weggelegd. Ook ik kan doorgaans heel wat dissonanten verwerken, maar ook mij viel het niet altijd even licht om te genieten en dat is toch het doel waarom wij des vrijdagavonds niet voor de tv blijven hangen.
Geschreven door: Koen Edeling
Foto van: Koen Edeling
Gezien op: 7 april 2023
