DELDEN - Liza Ferschtman had elke grote concertzaal ter wereld kunnen kiezen voor de première van een bijzonder muziekstuk, dat speciaal voor haar is geschreven. Maar de violiste van naam en faam koos niet voor Het Concertgebouw in Amsterdam of concertzaal Amare in Den Haag… Maar voor de Oude Blasiuskerk in het pittoreske stadje Delden.
De Oude Blasius is deze zondag voller is dan normaal. Veel vaste bezoekers van de concertreeks Delden Klassiek, maar ook ander publiek, afkomstig uit alle windstreken van het land heeft plaatsgenomen in de sfeervolle kerk. Onder andere voor de wereldpremière van het stuk getiteld An Awful Time to Be Alive van componist Fant de Kanter. Uitgevoerd dus door Ferschtman, die weer wordt begeleid door zeven strijkers van het Concertgebouw Kamerorkest uit Amsterdam.
Volgt u het nog? Wie niet goed is ingevoerd in de klassieke muziek haalt misschien zijn schouders op. Maar voor liefhebbers van klassieke muziek is dit echt een heel bijzonder concert, legt Piet Brummer van de Stichting Delden Klassiek uit. „We hebben in ons 53-jarig bestaan vele grootheden in onze kerk gehad, maar dit is sowieso een hoogtepunt dit seizoen. Ferschtman is een grote, maar de ook de zeven solisten van het Concertgebouw Kamerorkest behoren tot de internationale top.”
Hoe het gelukt is om een artiest van dit formaat naar Delden te krijgen? „Je zult het misschien niet geloven, maar Delden Klassiek heeft in de loop der jaren een heel goede naam opgebouwd in het wereldje. Musici komen hier heel graag. Dat lezen we ook steeds terug in ons gastenboek, dat we hen laten invullen na het concert. Dat heeft meerdere redenen. Eerste is de akoestiek. Die is heel erg goed in de Oude Blasiuskerk. En verder is het natuurlijk een prachtige kerk om op te treden. Ambiance is zeker ook een factor die musici mee laten wegen bij het invullen van hun toernee.”
Maar Delden is vooral ook geliefd vanwege de Twentse gastvrijheid, meent Brummer. „Ook dat lezen we steeds terug. De hartelijke ontvangst, uiteraard met Twentse krentenwegge draagt daar aan bij. Maar ook het publiek. Ik zeg altijd, en dat klinkt gek, dat we een ‘opgevoed’ publiek hebben. Een publiek dat tijdens het concert ademloos luistert, er helemaal in opgaat. En dan voel je iets gebeuren tussen muzikant en publiek, het spel wordt nóg beter, nog intenser. Ik kan het niet goed omschrijven, het is een soort wisselwerking.”
Dan iets over het stuk dat violiste Liza Ferschtman ten gehore heeft gebracht, An Awful Time to Be Alive. Ook daar zit een bijzonder verhaal achter, dat begint in het voorjaar van 2020. Corona beheerste de wereld. Muzikanten zaten werkeloos thuis. Liza Ferschtman deed een oproep aan componisten op Facebook: Componeer een minuut muziek voor viool, solo. Zes inzendingen zou ze uitvoeren tijdens onlineconcerten. En daarna zou ze er een uitzoeken voor de uitwerking tot een langer stuk.
Ze koos de minuut van componist Fant de Kanter. Hij werkte het uit tot een 17 minuten durend werk voor vioolsolo en zeven strijkers, als antwoord op het lichtvoetige stuk A Lark Ascending van componist Ralph Vaughan Williams, dat eveneens ten gehore werd gebracht gisteren. In een interview in de Volkskrant zei Kanter: „Ik wilde honderd jaar na de Eerste Wereldoorlog laten zien dat we sindsdien nog nergens gekomen zijn met zijn allen. Pikzwarte muziek moest het zijn.” Een daverend applaus viel hem ten deel.
