RIJKEVORSEL- Golden Earring-gitarist George Kooymans is zaterdag benoemd tot ereburger van de Belgische gemeente Rijkevorsel. De Haagse componist woont al vijftig jaar in het dorpje bij de zuiderburen. Door de spierziekte ALS lukt het Kooymans niet meer om gitaar te spelen, maar hij blikte zaterdag terug op een rijke carrière. ,,Het besef komt nu pas van wat je gepresteerd hebt.”
In het bijzijn van zijn vrouw Milly, twee kinderen en drie kleinkinderen ontving de geboren Hagenaar in het gemeentehuis de oorkonde en enkele cadeaus. Kooymans is blij met de benoeming en spreekt van ‘een hele eer’. ,,We wonen al bijna vijftig jaar in Rijkevorsel en voelen ons er thuis”, zegt hij in gesprek met Het Nieuwsblad.
,,Eigenlijk zijn we eerder toevallig hier terechtgekomen”, vervolgt Kooymans. ,,De bedoeling was om begin jaren 70 naar de Verenigde Staten te verhuizen, maar dat was niet evident. Daarom zijn we in Rijkevorsel gaan kijken. Ik woon hier al meer dan de helft van mijn leven, toch ben ik Nederlander gebleven. Het dialect heb ik niet overgenomen.”
Golden Earring werd bekend van grote hits als Radar love, Twilight zone en When the lady smiles. In maart moest de band stoppen met optreden omdat Kooymans aan ALS lijdt. ,,Gitaar spelen gaat niet meer”, zegt Kooymans. ,,Mijn vingers staan te krom. Zingen lukt nog wel. Door de ziekte wordt alles wel beperkter. Mijn dagen bestaan voornamelijk uit muziek luisteren en lezen. En elke week komen we met een aantal vrienden samen. Een carrière in de muziek overkomt je, het besef komt nu pas van wat je gepresteerd hebt.”
De vrienden van Kooymans benaderden het gemeentebestuur van Rijkevorsel met het verzoek om hem tot ereburger te benoemen. ,,Toen dat nieuws bekend werd, hebben we veel positieve reacties gekregen in Rijkevorsel”, zei Kooymans’ vriend, Stanny Van Ostaeyen, tegen de krant.
,,Met zijn oeuvre heeft George een steen verlegd in een muzikale rivier. Toch zijn hij en zijn gezin altijd doodgewone mensen gebleven zonder grootheidswaanzin. Na een optreden voor twintigduizend fans in het buitenland kon je hem een dag later rustig in de rij zien staan bij de kassa van de supermarkt om zijn boodschappen af te rekenen.”