ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Familieconcert van Edwin Rutten (zanger en verteller), m.m.v. Ruud Ouwehand (contrabas), Jan-Louis van Dam (toetsen) en Yonga Sun (drums). After-party: Marijn Ouwehand (zang) en dito combo.
Dat Edwin Rutten een wandelende jukebox is, mocht ik al vaststellen voor het familieconcert aanving. Losjes naast een statafel lanceerde hij zijn hits van weleer, als Ik moet altijd weer opnieuw aan je denken, Het spijt me, Wat moet ik met mezelf, Ik voel me nummer éen, en Truusje is weer terug (of was dit al tijdens het concert?)
Eigenlijk had ik op wat meer kinderen gerekend, want ouders en grootouders waren in de meerderheid. Het enige verschil: deze generaties moesten het stellen zonder gesigneerd Jazzdiploma-A: dat was voor de kinderen bestemd, net als de spekjes. De tegenprestatie die “Ome Willem” (dit alter-ego nam Rutten regelmatig aan) vereiste was goed op te letten bij de jazzles. Niet alleen liet hij een staalkaart aan jazz-standards horen (van Misty tot Scrapple from the apple, maar dan als Meppel in de greppel), ook introduceerde hij in sneltreinvaart allerlei “grote jazzgeheimen”, als improvisatie, swing versus “recht”, rubato, mineur versus majeur, om er maar een paar te noemen. De kinderen waren pas écht geslaagd, toen ze zich de blues eigen hadden gemaakt.
Zijn aanstekelijke manier van jazz promoten had eerder op de dag ertoe geleid, dat 1Twente- radiomedewerkers aan het musiceren waren geslagen, ook op deze avond moest het publiek eraan geloven. De kinderen mochten instrumenten uitzoeken, dat leidde tot mee-rammelen met percussie, maar ook tot een heuse mondharmonica-solo (“meegeholpen” door toetsenist Jan-Louis van Dam). Hij maakte deel uit van een geniaal trio, dat de steun en toeverlaat was van Ruttens show. Verder drummer Yonga Sun, die zijn spreekwoordelijke subtiliteit weer eens ten toon spreidde. Last but not least was huisbassist” Ruud Ouehand: say no more! Tenslotte werden er nog twee volwassen “geronseld”, die met hun versie van Lullaby of Birdland en He’ll have to go als enige “grote kinderen” een diploma in de wacht sleepten.
Er was nog iemand die mocht profiteren was dit toptrio: Ruuds zoon Marijn Ouwehand, die de after-party verzorgde. Hij deed dit op voortreffelijke wijze, ondanks de restanten van een verkoudheid, met jazz-standards, maar ook met kleinkunstrepertoire. Zo klonk In the wee small hours en There will never be another you naast Wat voor weer zou er zijn in Den Haag? Zeur niet (tekstueel geactualiseerd door zijn oom Ton), en Vissen. Dat Marijn graag dit soort repertoire zingt, bleek uit eigen vertalingen van Lullaby of Birdland (Kijk, daar vliegt een vogel!) en zijn Nederlandstalige versie van Chaplins Smile (niet verder vertellen, hoor!). In de uitro van deze tweede toegift speelde de uiterst vindingrijke toetsenist nog snel even “deze vuist op deze vuist” en zo was de cirkel weer rond…
Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling
Gezien op: 3 februari 2023