header7



ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Jazzkoor Enschede (o.l.v. Resy Weernink) en Sanna van Vliet (piano en zang). Begeleiding: Derk Willem Ruesink (piano), Henri Huisman (contrabas), Helge Dichanz (slagwerk). Programma: zeventien stukken, waaronder twaalf standards (deels hertaald). Arrangementen van o.a. John Hondorp, Rogier IJmker en Joris Bolhaar

 

Enkele jaren geleden hoorde en zag ik voor de eerste keer een optreden van het Jazzkoor Enschede. Ik vond het ‘wel aardig’. Dus toen ik vrijdagavond onderweg was naar De Tor had ik niet iets van ‘vol verwachting klopt mijn hart’, maar meer van ‘just another day at the office’. Laat ik mij nou volledig vergist hebben. Direct bij binnenkomst voelde ik dat er iets in de lucht hing, dat er iets vibreerde. De sfeer was ontspannend, het verwachtingspatroon was hoog, de zaal had er zin in.

 

Het koor had er ook zin in, meer dan dat, het barstte van de zin. Wat een spirit, wat een harmonie. Verrast werd ik door de Telephone Song, waarvan ik sinds de stem van Astrud Gilberto op het album ‘Getz au Go Go’ uit 1964 nog nooit een live uitvoering had gehoord. En - ik beken het maar meteen - wat een verademing om eindelijk weer eens twaalf standards op één avond te horen. Want ik ben het soms een beetje zat om hele avonden te luisteren naar experimentele stukken met titels waarvan je met de beste wil van de wereld geen chocola (of chocoladeletters in deze Sinterklaastijd) kunt maken. Wat is er mis met My Funny Valentine, zeker in een arrangement van Joris Bolhaar, of met het Slaapliedje uit Vogelland, of met Sanna van Vliet (alweer voor de vijfde keer in De Tor) in Jobims No more blues/Chega de Saudade of On Green Dolphin Street of Body and Soul? Het koor verloochende zijn afkomst niet: er werd ook in het Twents gezongen in Jazzeritis en Dode blaar (Les feuilles mortes): De dode blaar valt van de beume. Even weemoedig als gevoelig.

 

Nee, het was bepaald geen ‘klere dag’, zoals Sanna On a clear day badinerend noemde. Hulde aan de twaalf vrouwen en zeven mannen van het koor, aan dirigente Resy Weernink, aan zangeres Sanna van Vliet en aan de instrumentale begeleiding met Derk Willem Ruesink (drager van het zilveren Torretje) op de 88 toetsen. Ja, er hing iets in de lucht. En het kwam naar beneden, het daalde op ons neer. Het stond op de vloer, op de heilige grond, van Jazzpodium De Tor. Het heet Jazzkoor Enschede. Wie nog niet besmet is met ‘Jazzeritis’, al of niet door John Hondorp, is dat vanaf nu. En er bestaan geen medicijnen voor, gelukkig maar! 

P.S. Noteer vast in uw agenda: zaterdag 21 juni 2025, concert in Concordia door het jubilerende Jazzkoor Enschede, dat dan tien jaar bestaat.

 

 

Geschreven door: Ab Gellekink
Foto's van: Jan Geelen
Gehoord op: 29 november 2024

 



 



vandaag 77

gisteren 100

deze week 665

afgelopen maand 952

tot nu toe 386037

Kubik-Rubik Joomla! Extensions


Hier adverteren? Bij afname van een recensie: 1e maand gratis!

daarna € 17,49 per maand 


museumaalten-add
singingvoices-add
Berts Music productions