ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Rob van Bavel (piano), Ruud Ouwehand (contrabas) en John Engels (slagwerk). Programma: een mix van standards en eigen composities
Zoals menige poging mislukte om de vier Beatles na 1970 bijeen te brengen, zo was het tot dusverre nog niet gelukt om Van Bavel, Ouwehand en Engels het podium te laten delen, vanaf datzelfde jaar. De vergelijking gaat mank, want Van Bavel was amper 5, Ouwehand toch al wel 12, terwijl Engels in dat jaar al 35 kaarsjes mocht uitblazen, maar na 1980 had het misschien wél gekund, in tegenstelling tot de Fab Four. Alweer werd er naarstig gespeurd in de Kroniek en net als twee weken daarvoor was er dus sprake van een unicum: eerst de steeldrum, nu een uniek trio.
Deze keer laat ik maar achterwege wat de staat van dienst van de afzonderlijke trioleden op dit podium is, dat moet de oplettende lezer maar zelf gaan doen. Op deze avond werden de krachten gebundeld door drie levende jazzlegendes en dat mag memorabel genoemd worden, tot in lengte van dagen. Dit concert had dus een hoog “ikwaserbij”-gehalte. Natuurlijk gun ik John Engels, die over een maand of vijf negentig hoopt te worden nog een actief decennium erbij, maar de man is even realistisch als humoristisch. Zo mocht ik al voor aanvang van het concert, dat op zijn wens niet onderbroken werd door de hinderlijke trivialiteit van een pauze, uit zijn mond optekenen: “Het begon met een trommelstok en het eindigt met een wandelstok”. Toch ontdekte ik bij deze man het Lionel Hampton-effect: ik was erbij toen laatstgenoemde op het podium van de Twentsche Schouwburg gehesen werd, maar vanaf noot één een energie van een jonge god uitstraalde. Ook op deze avond waren het ritmische perfectie en vindingrijkheid die om de grootste eer streden. Wie bespeelt er in godsnaam de drums met een schellenrraam of met zijn blote handen? Dat kán alleen maar John Engels zijn.
Over het parelend pianospel van Rob van Bavel raak ik eveneens maar moeilijk uitgepraat. Goed, dan toch een verwijzing naar een ander concert: het duoconcert met Ronald Douglas. Daarin toonde hij zich als een muzikale kameleon, tussen de rollen als solist en begeleider, zo ook op deze heerlijke avond (des bisschops échte verjaardag).
De steeds bescheiden ongekroonde koning van het laag, Ruud Ouwehand, is al vele jaren een legende, met diverse rollen. Deze gouden Torretje-drager programmeert al sinds het noodlottige heengaan van Peter Huijts, twintig jaren inmiddels en heeft het publiek al heel wat muzikale verrassingen voorgetoverd. Des te aardiger was het dat Huijts’ kleinzoon, de 15-jarige Berre Bal (even oud als Van Bavel in 1980), ook even achter de piano mocht plaatsnemen, om met twee maestro’s te mogen spelen: zo’n kans krijg je alleen maar op dit jazzpodium. Dit veelbelovende talent speelde Have you met Miss Jones, een van de vele standards, die garant stonden voor een ouderwets recht-toe-recht-aan avondje jazz. Maar ook de eigen composities van Ruud (Herb unlimited) en Rob The English blues en De Tor ahead droegen beslist bij aan de feestvreugde.
Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling en Jan Geelen
Gehoord op: 6 december 2024