ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. In de serie “Ruud Ouwehand ontmoet…” Ellister van der Molen (bugel/trompet), Bob Wijnen (piano), Ruud Ouwehand (contrabas). Special guest: Marijn Ouwehand (zang). Programma: werk van o.a. Ellister van der Molen, Kenny Wheeler en Billy Strayhorn

Nog geen maand geleden was de meest recente editie van de serie “Ruud Ouwehand ontmoet…” en nu alweer werden we vrijdagavond andermaal getrakteerd op een nieuwe ontmoeting. Ruuds muzikale metgezellen waren geen onbekenden: trompettiste Ellister van der Molen kennen we nog van haar concert met RED, in april vorig jaar. Pianist Bob Wijnen was bij dit concert “geblesseerd”, zoals ik toen meldde, maar de gevolgen daarvan waren nu nog steeds zichtbaar. Vijf jaren geleden was hij er wél bij, net als in 2016.

Het drietal gaf een heerlijk stukje jazz ten beste, met maar liefst vijf composities van Ellister, niet zelden voorzien van opmerkelijke en deels autobiografische titels als Sola, Ik niet en Tuesday (sinds kort de dag waarop zij zich kan wijden aan het componeren in plaats van dirigeren). Ze mag deze dag best roostervrij houden, want haar pennenvruchten waren beslist de moeite waard: evergreens/ standards-in-de-dop. De uitvoerende capaciteiten van deze dame logen er ook niet om. Meestal bespeelde zij de bugel, waarbij de trompet in de standaard bleef staan, maar deze werd erbij gepakt in St. James Infirmary en You ‘d be so nice to come home to. Voor de onvervalste blues St. James (met een knipoog naar het komende Mardi gras) werd zelfs een demper aangebracht en leek de trompettiste er genoegen in te scheppen een zo smerig mogelijk geluid te produceren.

Het parelende pianospel van Bob Wijnen was een genot voor het oor: wat kán die man spelen! Het zij hem van harte gegund dat hij zijn visuele handicap spoedig achter zich kan laten, hoewel er uit deze betreurenswaardige omstandigheden ook hele mooie muzikale dingen kunnen ontstaan, hebben we op dit podium eerder mogen beleven.
En dan Ruud Ouwehand, de “ontmoeter” zélf. Hij blijft een verhaal apart, met zijn zeldzame humoristische uitspraken als “Zalig pauze!”. Opnieuw had hij een geniale vondst: zijn zoon Marijn de sterren van de hemel te laten zingen in Lush life (van Billy Strayhorn), als muzikaal intermezzo. Wat kunnen ze trots op elkaar zijn, deze vader en zoon.
Aan het eind van de avond moest ik overigens weer eens vaststellen dat ik de afwezigheid van drums geen moment heb betreurd, noch gemist.

Ik kan mij nu alvast verheugen op de volgende muzikale ontmoeting van deze steeds boeiende bassist: 28 maart, met Toon Roos en Martijn van Iterson (óók geen “kleine jongens”)

Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling en Jan Geelen
Gehoord op: 21 februari 2025