ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Jasper van ’t Hof (piano, keyboard, geluidsmodules), Jan Wolfkamp (slagwerk, percussies). Programma: eigen composities/ improvisaties
Met een knipoog naar René Magritte wilde ik openen met de mededeling dat ik geen kans zag een recensie te schrijven over het concert van vrijdag jl. Gewoon omdat ik na afloop ervan niet goed raad wist met het plaatsen van dat concert. Maar ja, dan maak je je er toch wel wat al te gemakkelijk van af. Dus toch maar een poging tot recenseren.
Wat mag je verwachten van de unieke ontmoeting tussen de gelauwerde pianist Jasper van ’t Hof uit Enschede (met ruim zeventig albums, twee belangrijke awards en zeventien eerdere optredens in de Tor) en de mij geheel onbekende drummer/percussionist Jan Wolfkamp uit Dalfsen. Okay, Erben en Joep Wennemars komen uit Dalfsen, maar Wolfkamp who? Dan blijkt na een kort onderzoek dat Jan Wolfkamp een musicus is met een zeer behoorlijke staat van dienst en een zeer onbehoorlijke handicap. Sinds 2021 werd hij getroffen door vier herseninfarcten. Zijn herstel gaat verbazingwekkend snel: naar eigen schatting zit hij nu op 85% van wat hij vroeger kon, en hij ziet nog steeds ruimte voor verdere verbetering. Dat lukt door actief om te gaan met de principes van neuroplasticiteit. Dat zorgt ervoor dat bepaalde hersengebieden, die beschadigd zijn, overgenomen worden door andere gebieden. Hersenen hebben het vermogen om nieuwe verbindingen tussen neuronen (hersencellen) aan te maken. Hierdoor kan het brein zich reorganiseren. Het is van groot belang om zelf het eigen brein actief te sturen: door allerlei breinoefeningen en spelletjes die het brein scherp houden.
Vrijdagmiddag jl. troffen Van ’t Hof en Wolfkamp elkaar voor de eerste keer. Een paar uur later zaten ze op het podium in de Tor. Jasper achter de Tor-vleugel, een keyboard en een rood kastje dat verbonden was aan een laptop, internet en nog veel meer, voor de meest bizarre geluidsmodulaties. Naast hem Jan met een grote etalage aan drumstellen en ‘percussie-dingetjes’, waaronder een Hang. Die zag ik voor het eerst. Een Hang ziet eruit als een combinatie van een vliegende schotel en twee met de openingen tegen elkaar geplaatste braadpannen. Er zitten gaten in en er komen bij juiste bespeling allerlei wonderlijke geluiden uit, waaronder gamelan-tonen. Jan bespeelde al die percussie-elementen met bravoure; zijn handicap was nauwelijks of niet zichtbaar.
Van Jasper zijn we gewend aan een lawine van geluiden (ooit door Koen Edeling omschreven als ‘het beuken van de 88 toetsen’). Kenners ontdekken in zijn spel ongetwijfeld invloeden van andere musici. Zelf heb ik dat niet zo. Het zal nooit zo zijn dat ik denk: daar hoor ik flarden van het spel van Art Tatum, of daar refereert hij aan het 2e pianoconcert van Sjostakovitsj. Hooguit bekroop mij bij zijn pianospel met de gelijktijdige stemgeluiden een vaag raakvlak met Bach-opnames van Glenn Gould uit de jaren zeventig. Na anderhalf uur intense improvisatie bracht Jasper tot slot van de zinderende avond de bezoekers terug naar de onzekere wereld van vandaag de dag, waarin enkele ontspoorde lieden zich misdragen, en sloot hij treffend af met zijn uitvoering van ‘Peace’ van Horace Silver. Een ovatie van het publiek aan Jasper en Jan was dan ook geheel op zijn plaats. Mijn eigen voornaamste conclusie van het optreden: “Jan Wolfkamp, je bent je eigen top-neurocoach!” Dit alles vond plaats in de Tor. Gewoon op een vrijdagavond. Het groeide uit tot alweer een ware happening. Zoals zo vaak in de Tor. Toen, nu en ongetwijfeld ook in de komende maanden/jaren. Zo doen wij dat in de Tor. Daar draaien wij onze hand niet voor om.
Geschreven door: Ab Gellekink
Foto's van: Martin ter Haar
Gehoord op: 4 april 2025
