Het is een loffelijk streven van muziekverenigingen om zo nu en dan de gebaande paden te verlaten en deze gedachte zal ongetwijfeld ten grondslag hebben gelegen aan de keuze voor het werk dat de TCOV zaterdagavond uitvoerde: het 21^e eeuwse werk van Karl Jenkins, The Armed Man: A Mass For Peace. Het koor toonde hiermee ook een flinke dosis maatschappelijke betrokkenheid, zo u wilt: engagement.  

De vertrouwde ruimte van de stadhuishal was al bij een eerder concert -noodgedwongen door bouwwerkzaamheden- ingeruild voor een heus theater met belichtingsmogelijkheden en ook nu was dit de plek waar de TCOV haar voorjaarsconcert gaf: het Rabotheater. Naast het koor was ook een flink bezet harmonieorkest opgesteld en vereiste de uitvoering nog eens vijf vocale solisten. Vanaf het inleidende L’ homme armé (dat bijna klonk als “kom maar mee”) werd het publiek ondergedompeld in de wereld van oorlog en geweld. Het was duidelijk dat Karl Jenkins hiertegen stelling nam, want zijn werk kan gezien worden als een fel protest tegen de zinloosheid ervan. Koor, orkest en solisten, slaagden er op meer dan indrukwekkende wijze in om dit protest muzikaal gestalte te geven. De rode draad was de katholieke mis, waarvan de delen Kyrie (geen Gloria), Sanctus-Benedictus en Agnus Dei te horen waren, eveneens op prachtige wijze verklankt. Heel ruimdenkend had de componist ruimte gegeven aan een andere wereldgodsdienst: de Islam. Het is bekend dat sommige minder ruimdenkende bisschoppen hiermee problemen hebben (denk aan de “kwestie” Saasveld), maar ik vond het juist interessant om de oproep tot gebed, met al z’n karakteristieke Oosterse microtonen en andere versieringen nu eens niet door een speaker, maar “live” te horen. Het Hindoeïsme was vertegenwoordigd in Torches. Wel jammer dat de componist de twee andere wereldgodsdiensten geen plek had gegeven: het Jodendom en het Boeddhisme.
Heel knap vond ik ook de onbegeleide -a cappella- bijdragen van het koor: eerst de mannen in Save me from bloody men en tot slot in God shall wipe away all tears.

Wel moet mij van het hart dat mij vanaf de eerste wisseling van het beeld van de witte (vredes)duif naar de eerste martiale scènes het nut van deze -overigens knap gemonteerde- filmfragmenten volledig ontging. De kracht van deze compositie zit in de klanken, die zonder enige visuele ondersteuning de boodschap meer dan duidelijk genoeg overbrengen. Mag ik als toeschouwer mijn eigen fantasie niet meer gebruiken? Heus, ik heb daarvoor echt niet de beelden van hongerende Afrikaanse kinderen, vrijgelaten KZ-gevangenen, bevroren soldatenlijken, ledematenloze slachtoffers, eindeloze oorlogsgraven, instortende brandende gebouwen, noch de 9-11 explosies nodig. Gelukkig werd -als ‘tegengif’- de wederopbouw en bevrijding ook nog in beeld gebracht, want laat de boodschap zijn: Better is peace than always war (liever vrede dan altijd maar oorlog).

Gezien op: 18 maart 2017
Geschreven door: Koen Edeling