Bij een van de inmiddels roemruchte TOR-vinylavonden verzuchtte DJ van dienst Willem Habers ooit dat er zo weinig platen met jazzklarinettisten meegebracht werden. Wat is echter mooier dan een LP met klarinet? Natuurlijk: een live klarinettist! Op een enkele uitzondering na (Gerlo Hesselink bij de DCCB en André Kerver in 2016) kan ik mij niet heugen, wanneer dit instrument op dit podium te beluisteren was, dus het werd wel weer eens tijd. Toeval of niet, dit concert paste prefect in het kader van het 3de Walter Boeykens clarinetfestival, een geestelijk kind van de –eveneens aanwezige- André Kerver.
Na raadpleging van de onvolprezen Jazzkroniek de Tor ontdekte ik dat de klarinet in het verleden vaker vertegenwoordigd was. Zo speelde John Ruocco tussen 1983 en 2005 hier maar liefst tienmaal, voor het laatst overigens met bassist Jan Voogd, die toevallig volgende week zijn opwachting zal maken. De laatste keer dat Ruocco met Ruud speelde, toen nog met gitarist Peter Nieuwerf, was overigens bijna exact 24 jaren geleden: op 5 februari 1999.
Genoeg over vervlogen tijden, nu de actualiteit: het was een ge-wel-dig avondje, met een intieme sfeer, nog eens ondersteund door de knusse “overdwars-setting”. Wat een belevenis, die Ruocco! Hij wist complete verhalen te vertellen met elke solo, omspeelde de melodie tot een bijna nieuwe compositie, terwijl hij er ogenschijnlijk stoïcijns bijzat. Hij introduceerde zelfs een verschijnsel, dat we eerder kennen uit de klassieke muziek: een cadens ( een compleet solistische solobijdrage). Voor de niet-kenners volgt hier de definitie van het woord cadens: Geïmproviseerd stuk muziek, vocaal of instrumentaal, waarmee de musicus zijn of haar virtuositeit kan demonstreren, meestal vlak voor het einde van een aria of van een deel van een soloconcert.
Gitarist Martijn van Iterson is verre van onbekend op dit podium en hij blijft telkenmale positief verrassen. Deze weergaloze rasgitarist maakt van elke solo een muzikaal feestje. Ook Ruud Ouwehand was –als vanouds- prima in vorm op deze avond en speelde de sterren van de contrabas-hemel.
De keuze van het repertoire –op dezelfde dag nog ‘eventjes’ vastgesteld- was ook om door een ringetje te halen: stuk voor stuk standards. Hierbij een selectie: I remember you, Green dolphin street, Body and Soul, Here’s that rainy day, There will never be another you, Sophisticated lady: stuk voor stuk in een uitvoering die op zich zelf nu al evergreens waren.
Zo stoïcijns was Ruocco overigens helemaal niet: de man kwam bij wijlen zeer geestig uit de hoek en debiteerde zelfs nog een mop. Dan zij het hem op dit festival vergeven, dat hij meermaals de sax ter hand nam: ook op dit instrument wist hij zich meer dan prima te redden.
Geschreven door en foto van: Koen Edeling
Gezien op: 7 februari 2020
