Gouden jubilea worden steeds zeldzamer, nu menig zangkoor ten prooi gevallen is aan de alom voortschrijdende vergrijzing. Het is dan ook een goede gewoonte om stil te staan bij deze mijlpaal. Welk koor kan zich dan ook nog eens gelukkig prijzen over een dirigent te beschikken die voor deze gelegenheid een gloednieuw oratorium schrijft? Het Enschedese Gereformeerde zangkoor Laus Deo is zo’n zeldzaam koor en vele honderden luisteraars waren zaterdagavond getuige van de wereldpremière van Jorrit Woudts toondicht, het Oratorium Nehemia (De moeite getroost).
Het bleek een werk dat in deze tijd is geschreven en toch is opgebouwd uit muzikaal idioom dat teruggrijpt naar de traditie van tonaliteit. Nehemia, een episode uit de bijbel, is heel vocaal gedacht en bleek dan ook op het lijf geschreven van dit koor. Ook met de tekstplaatsing is niets mis: ik heb nergens een “fout” woordaccent kunnen ontdekken. De couleur locale (en dan heb ik het niet over de feeërieke uitlichting van de kerk) werd prachtig vormgegeven door Klezmermuziek uit het Midden-Oosten. Hierin had klarinettist Mark Snitselaar een glansrol. Ook de vette knipogen naar Händel en Bach gaven de compositie een extra dimensie. Een tikje gewaagd, maar zeker geslaagd was het inbedden van Gregoriaans in Heer, in het verleden. Deze katholieke traditie hoor je niet vaak in een Gereformeerde kerk, dus eigenlijk was dit een loepzuiver staaltje van de oecumenische gedachte.
Tot zover mijn bewondering voor dit uiterst fraaie oratorium, dat het verdient nog vele malen te worden uitgevoerd. De componist en dirigent mag zich op zijn beurt gelukkig prijzen met de uitvoerenden. Het koor was goed op dreef en zong gedecideerd, maar ook invoelend als het om ingetogen passages ging. De vocale solist, bariton Bert van de Wetering maakte veel indruk met zijn warme stemgeluid. Het orkest, Ars Musica Orkest, speelde de sterren van de hemel, op een enkele verkeerde inzet na. Imposant was de totaalklank, wanneer ook orgel en trompetten zich manifesteerden.
Naast de prachtig kleurrijke uitlichting was ook bij dit jubileumconcert -net als dat in april jl.- gezorgd voor teksten en passende illustraties die door een beamer geprojecteerd werden. Voor de verbindende teksten zorgde, heel verstaanbaar, Sander Hof, die de meeste teksten liet eindigen met een denkbeeldige dubbele punt.
Lest best was de bijdrage van het publiek zelf, want de volle klank van het vijftal momenten van samenzang, loog er niet om en onderstreepte de verbondenheid met de artistieke prestatie door koor, orkest en solisten.

Gezien op: 19 november 2016
Geschreven door: Koen Edeling