Impressie van dag 3 van Festival Oude Muziek Utrecht 

UTRECHT, Pieterskerk, Domkerk en TivoliVredenburg. Uitvoerenden: Capriccio Stravagante/ Skip Sempé, Huelgas Ensemble/ Paul van Nevel en La Tempête/ Simon-Pierre Bestion. Programma’s: De droom van Dolmetsch, L’Homme Armé (Caron) en Monteverdi’s Mariavespers

Het Festival Oude Muziek Utrecht was zondag al haar derde dag ingegaan en op deze dag was ik getuige van drie uiteenlopende concerten. In de Pieterskerk liet Skip Sempé met zijn Capriccio Stravagante zijn licht schijnen over instrumentale muziek uit een periode van bijna twee eeuwen (1539-1735), met composities van Engelse grootheden als Lawes. Locke en Byrd. Gezien de titel De droom van Dolmetsch zou het klavecimbel/ de virginaal centraal moeten staan, maar minstens zo prominent profileerden zich de vijf gambisten, met hun bitterzoete, soms klagelijke klanken. Veel lof kwam echter ook het spel toe van blokfluitist Thomas Triesschijn, die niet zelden uit een virtuoos vaatje tapte. Later op de middag stond er een lange rij voor de Domkerk, om een oude bekende te verwelkomen: dirigent Paul van Nevel, die dit festival bijna elk jaar verrijkt met zijn grote vakkennis en originele repertoirekeuze. Zo had de man deze editie een toonzetting van L’homme armé meegenomen van een componist, wiens identiteit niet eens vaststaat: Firminius Caron. Het werk wordt hem dan wel toegeschreven, maar helemaal zeker is dat niet. Caron of niet, de vocalisten zongen vol passie en dermate genuanceerd, dat zelfs in de ruime akoestiek van de Domkerk de polyfonie nergens ging “zwemmen”. Gaandeweg ging ik mij wel een beetje storen aan de hoekige, houterige gesticulaties van de dirigent. Op andere momenten dirigeerde hij veel soepeler en de zangers zongen op deze momenten niet minder gedecideerd.

Via een livestream had ik vrijdagavond al kennis mogen maken met het fenomeen Simon-Pierre Bestion, want wat deze dirigent laat zien, grenst aan het onwaarschijnlijke. Tijdens het openingsconcert werd er al gespeeld met licht en ruimte, deze uitvoering van Monteverdi’s Mariavespers was niet minder een lust voor alle zintuigen. Solisten waren van topniveau, van de koorleden werd gevraagd zich soms ver van elkaar verwijderd op te stellen en dat toch nog synchroon te zingen, pasjes naar voren en achteren te doen, zelfs te dansen en de instrumentalisten speelden eveneens de sterren van de hemel. Een en ander werd aangevuurd door een dirigent die over onbegrensde energie leek te beschikken. Misschien dat de meest puriteinse Monteverdi-adepten er nog wat vraagtekens bij zouden kunnen zetten, maar ik vond deze interpretatie gewaagd, maar zeker uiterst geslaagd.

Er valt nog veel meer te genieten de komende dagen op dit prachtige festival, dus blijf de berichtgeving in de gaten houden.

Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Régis d'Audeville, Foppe Schut en Marieke Wijntjes
Gezien op: 27 augustus 2023