Impressie van dag 8 van Festival Oude Muziek Utrecht 




UTRECHT, TivoliVredenburg (Hertz en Grote zaal). Uitvoerenden: Le Poème Harmonique en Graindelavoix. Programma’s: Mon amant de Saint-Jean en Rolling stone


Op de achtste dag van het Festival Oude Muziek Utrecht mocht ik twee concerten bijwonen in twee verschillende zalen van hetzelfde complex: TivoliVredenburg. ’s Middags concerteerde Vincent Dumestre met zijn Poème Harmonique in zaal Hertz. Het begon allemaal heel ongedwongen met het sjouwen met stoelen en het inschakelen van standaardverlichting door zangeres Stéphanie D’ Oustrac, die heel wat meer in haar mars bleek te hebben dan lampjes kapot knijpen. De luisteraar kwam als het ware terecht in een tijdmachine, die zich kris-kras van de 16e tot en met 20e eeuw bewoog. Ook het instrumentarium paste zich daarop aan. Geen accordeon -uiterst vaardig en subtiel bespeeld door Vincent Lhermet- tijdens Marais of Monteverdi, maar wél in 20e eeuws repertoire. Cellist Cyril Poulet bespeelde regelmatig zijn instrument (horizontaal) als een gitaar en verder verwisselde Nicolas Rosenfeld regelmatig zijn blokfluit(en) voor een fagot. Voeg daarbij twee violistes en de muzikale leider Vincent Dumestre, die de theorbe bespeelde en de bezetting is compleet. De show stal echter de zangeres. Jammer, dat haar Franstalige verbindende teksten zo summier vertaald werden, wat zij zong was wél waar te nemen via de boventiteling. Het centrale thema -door de eeuwen- bleek onbeantwoorde of ongelukkige liefde, van het overbekende Lamento d’ Arianna tot het wel erg erotische Les nuits d’une mademoiselle. Voor Monteverdi hulde D’ Oustrac zich in een goudkleurige robe, voor het overige repertoire was zij “in burger”. Zij zong menigmaal bijkans de longen uit haar lijf, maar haar optreden was tevens doorspekt van humor. Voor de toegift zocht zij zelfs haar toevlucht in mottenballen, eucalyptus-sigaretten en bleekwater, om aan haar geliefde (?) te ontkomen.

Waar ’s middags duidelijk aangegeven was, dat er sprongen in de tijd gemaakt werden, kon ik de keuzes van Björn Schmelzer ’s avonds niet echt volgen. Het eerste kwartier wordt de zwart-wit documentaire Il  Culto delle Pietre geprojecteerd op een doek, dat het zicht op de uitvoerenden ontneemt, alvorens het bij het Credo weggeschoven wordt. Het akoestische geweld (op nota bene elektrische gitaar) kan dan wel de symboliek van een aardbeving verbeelden, daarvoor is Brumels muziek echter al krachtig genoeg. Wat gaat Schmelzer de volgende keer bedenken? DJ Armin van Buren? Leuk op Madurodam, maar niet passend op Festival Oude Muziek Utrecht, naar mijn mening. De volgende keer geen hoorns of een serpent, maar misschien een EWI (Electronic Wind Instrument)? Buiten kijf stond het niveau van de vocalisten, die ongeëvenaard goed presteerden. Wat een diepe bassen heeft dit ensemble! Met de artistieke keuzes van Schmelzer mag ik het dan minder eens zijn, ik moet hem wel roemen om zijn uiterst expressieve wijze van dirigeren, die zijn uitwerking niet miste.

Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Foppe Schut
Gezien op: 1 september 2023