ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Nieuwjaarsconcert door Ronald Snijders Band. Bezetting: Ronald Snijders (composities, fluit, zang en percussie), Robby Alberga (gitaar), Randy Winterdal (basgitaar), Walther Muringen (drums) en Cherish Snijders (percussie). Programma: eigen composities van Ronald Snijders
Niets ten nadele van Jazzkroniek de Tor. Ik heb al veel aan deze uitstekend gedocumenteerde site te danken, maar nu moet ik de samenstellers een klein tikje op de vingers geven. Alvorens jazzfluitist Ronald Snijders op 17 januari 1975 een concert gaf op dit jazzpodium was hij een al vaker geziene gast. Via de website Delpher (goed voor ruim twee miljoen kranten) kwam ik op het spoor van krantenartikelen van Tubantia (toen het dagblad cultuur nog hoog in het vaandel had en niet spelde met de letters “s.p.o.r.t”), waarin gewag werd gemaakt van concerten op 13 oktober 1972, 23 maart 1973, 16 november 1973, 15 maart 1974 en 14 juni 1974, toen met zijn groep Suite 4. Na het concert van januari 1975 zou Snijders nog tweemaal terugkomen: in september 1975 en februari 1976, maar het zou nagenoeg acht-en-veertig (!) jaren duren eer hij de weg hervond naar de Tor. Gelukkig had het “verloren gewaande schaap” de “herder” (lees: het geduldige Tor-publiek) weer teruggevonden, want nog eens 48 jaren gun ik de man van harte, maar is niet echt realistisch te noemen.
Tot zover de geschiedenis van enkele decennia geleden. Terug naar afgelopen vrijdagavond. Het werd een tropisch muzikaal feest pur sang. Aanstekelijke swing, op dwarsfluit, versterkt door de ritmische drive van basgitaar, drums en percussie, het laatst bespeeld door Snijders’ nicht Cherish. Drummer Walther Muringen verhoogde de feestvreugde nog eens met zijn zang, meestentijds zonder tekst (scat dus). In Bijlmer Jazz was de spring-in-‘t-veld fluitist in een battle met gitarist Randy Winterdal. Een ballad-achtige sfeer werd gecreëerd met African love, maar Ajuba bracht de stemming -al vóór de pauze- tot het kookpunt.
Na de pauze bracht Ronald Snijders een muzikaal eerbetoon aan zijn (eveneens muzikale) vader in Song for Eddy en hanteerde hij percussie in Brazilian blue. Het aanstekelijke Surinaamse Kaseko- ritme dreef de laatste zittenblijvers van de stoel en er werd gedanst (waar was Esther?) dat het een lieve lust was. Niet alleen is Snijders een begenadigd fluitist, percussionist, hij bleek ook nog eens prima te kunnen zingen, wát een op-en-top muzikant!
Graag houden wij Snijders aan zijn belofte om toch weer eens vaker naar Enschede af te reizen, want hij heeft er ineens een nieuwe generatie fans bijgekregen
Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling en Jan Geelen
Gezien op: 5 januari 2024
