ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Ronald Douglas (zang) en Rob van Bavel (piano). Programma: CD-presentatie van “A life in songs”
Was vrijdagavond de Tor-bühne gereserveerd voor K3? Nee: het was R2, Ronald en Rob, oftewel crooner Ronald Douglas en zijn inmiddels vaste pianist Rob van Bavel. Geen onbekenden op dit jazzpodium: in 2021 speelde laatstgenoemde nog in Mystiek Theater, in 2018 met John Engels, in 2015 met Eric Ineke en eerder in hetzelfde jaar met zijn trio. Ook in 2014 was hij al van de partij, toen met Marjorie Barnes.
Ook Ronald Douglas is een graag en regelmatig geziene gast bij de Tor, al is zijn laatste concert toch alweer ruim vijf jaren geleden: 2019 en twee jaren daarvoor. Zijn eerste concert hier was echter al op 10 december 1993, waarmee de teller totaal op een zestiental komt te staan. Gerekend vanaf 1993 is dat bijna een (flink stuk van een) leven en laat dat nu de titel zijn van de cd die de heren op deze avond presenteerden: “A life in songs”. Dit “leven” liep van werk van Irvin Berlin, via Herni Mancini en Billy Strayhorn langs Johnny Mercer tot Al Jarreau. Allemaal ijzersterke melodieën, stuk voor stuk uiterst smaakvol gearrangeerd door Rob van Bavel en uiteraard uitgevoerd in de intieme “overdwars” opstelling. Ronald Douglas legde er de emoties in, zoals alleen hij dat kan: gevoelvol en ondersteunend met persoonlijke toelichtingen, passende mimiek en subtiele gebaren. Zijn timbre is ronduit aangenaam en vrijwel nergens schiet hij vocaal uit zijn slof, hoewel dit op den duur wel tot eenvormigheid leidt.
Rob van Bavel kwam in deze minimaalste bezetting het best tot z’n recht. Hij mocht in zijn eentje de totale ritmesectie zijn, maar deed vanaf het eerste stuk het ontbreken van een drummer of bassist al snel vergeten. Het woord medley wilde Douglas liever vermijden, daarom had hij het over doorgecomponeerd en dat gold voor Mancini’s Two for the road / Dreamsville, maar ook voor het aaneengeschakelde Lush life / Love has passed me by again / Daydream / Take the A train, pareltjes, die tot een muzikale ketting geregen werden door dit duo. Ook Jenkins’ I’ll be seeing you / Goodbye was hier een voorbeeld van.
Nog geen écht “goodbye”, want er móest wel een toegift volgen en dat werd -heel toepasselijk- That’s all van Bob Haymes / Alan Brandt
Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling en Jan Geelen
Gezien op: 12 april 2024
