Han Bennink zingt

ENSCHEDE, Jazzpodium De Tor, vrijdagavond. Concert door Baas, van Gelder & Bennink (Ben van Gelder (altsax), Reinier Baas (gitaar) en Han Bennink (drums). Programma: standards van o.a. Billy Strayhorn, Thelonious Monk/Kenny Clarke en Jimmy van Heusen, alsmede eigen composities van Ben van Gelder en Reinier Baas

Na het Koningsnachtconcert in Mystiek theater waren jazzliefhebbers (voor zover niet bij het Jazzfest in Gronau, andere jaren werd daar nog wel eens rekening mee gehouden!) weer terug op de vertrouwde stek aan de Walstraat. Een trio maakte daar zijn opwachting. Twee generatiegenoten: gitarist Reinier Baas wordt volgende maand 39 en saxofonist Ben van Gelder is al een half jaar 35. Ruim twee keer zo oud is echter de nestor van dit trio: drummer Han Bennink, die vorige maand maar liefst 82 werd. Enige sprake van een generatiekloof was er beslist niet, zeker gezien het ongekende gehalte aan muzikale energie dat Bennink (nog altijd) aan de dag legde: daar kan menige dertiger nog een puntje aan zuigen!

Het repertoire was een mix van standards, aangevuld met vier composities van Ben van Gelder en één van Reinier Baas. De gitarist etaleerde meer dan eens zijn meesterschap op zijn instrument door vingervlugheid en vindingrijke akkoordwendingen. Dat zal menig aanwezige gitarist tot het puntje van de stoel (of barkruk, Willem Ouwehand!) gedwongen hebben. Saxofonist Van Gelder deed daar zeker niet voor onder. Zo viel er volop te genieten van een vrije improvisatie, vlak voor de pauze, in Strayhorns Take the Coltrane, direct opgevolgd door een mooi duet van Baas en Bennink, waarin de gitarist op zijn beurt helemaal “los” ging.

Over Bennink gesproken: hij was op dit jazzpodium alweer acht jaren geleden voor het laatst geweest, dus het werd hoog tijd, want nog eens acht jaren wachten maakt de man een negentiger. Het is legendarisch, met welke attributen deze man zijn drumstel en cajon benadert. Ik som er een paar op: handen, brushes, sticks, mallets tot zelfs een handdoek aan toe. Niet voor niets noemde de aankondigende Wilton Jongmans hem de meest melodische drummer van de Nederlandse jazzscene. Daar voegde Bennink nog Hare Krishna- belletjes aan toe en nog meer… De man ging zingen (!), hoewel hij zelfkritiek uitte op zijn vocale talent: "Ik zing als een opgefokte eunuch". Het was een compositie van -de alweer 7 jaren geleden overleden- Misha Mengelberg, getiteld De sprong, o romantiek der hazen. Ook hierin stak Bennink weer een jaloersmakende dosis muzikale energie.

Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling
Gezien op: 3 mei 2024