ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Boi Akih Kwartet (Monica Akihary: stem, zang, baskalimba, Niels Brouwer: gitaren, Ruben Kieftenbeld: modulaire synthesizer en Nora Mulder: pijporgel, analogue synthesizer. Programma: een aaneenschakeling van improvisaties, zonder titels

Op zich heb ik niets tegen improviseren. Sterker nog: het is een van de meest kenmerkende elementen van jazzmuziek. Ook buiten de jazz heeft iemand als stadgenoot André Kerver hiermee een hoog niveau bereikt, heb ik in 2015 en 2016 mogen constateren met zijn Borboleta-project.
Deze aantrekkelijkheid heb ik niet mogen ontdekken tijdens het concert van het Boi Akih Kwartet. We zagen een viertal, waarvan er een achter een apparaat met een wirwar van gekleurde kabels zat, Ruben Kieftenbeld, die de meest storende, aan ruimtevaart-hoorspelen gerelateerde geluiden ontlokte aan zijn synthesizer. Dan was er de organiste Nora Mulder, die kort voor aanvang van het concert haar instrument nauwkeurig stemde, maar tijdens het concert voornamelijk op zoek leek naar dissonanten. Verder gitarist Niels Brouwer, die uitstekend kon spelen, maar het leuker leek te vinden zijn instrument te mishandelen en natuurlijk de naamgeefster van het kwartet: Monica Akihari. In januari heb ik een hele avond scatting aangehoord van Anna Serierse. Dat begon op den duur te vervelen. Akihari maakte het nog bonter. Haar mimiek was nog boeiender dan de geluiden die ze voortbracht. Ze is beslist een kundig zangeres, maar het kostte mij moeite om dit vast te stellen. Leuk om stukjes voor te lezen, maar daarvoor ga ik liever naar een poezie-avond.

Blijf ik zo negatief? Nee hoor: er waren twee lichtpuntjes op deze avond die mijns inziens structureel als los zand aan elkaar hing, Daarvoor moest ik wel tot na de pauze wachten, waarin diverse concertgangers het voor gezien hielden, zodat er nog een twintigtal bezoekers overbleef. Op de zeven(!)-snarige gitaar begeleidde Brouwer Akihary. Toegegeven: er was nog steeds geen tekst, maar er ontspon zich zowaar bijna een ware ballade, die nu eens niet verstoord werd door andere geluiden. Ook de toegift (ja: er waren enkele enthousiastelingen die zelfs een staande ovatie brachten), gezongen in de taal van haar vader vond ik een welkome afwisseling op een concert dat mij doorgaans spaarzaam kon bekoren.

Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling en Jan Geelen
Gezien op: 17 mei 2024