Square Jazztet ^

Jazzative ^

Fraggles Jazz Combo ^

5 on 2 ^

Penterman Quintet ^

ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Dag van de Jazzamateur 2024, verzorgd door: Square Jazztet, Jazzative, Fraggles Jazz Combo, 5 on 2 en Penterman Quintet. Programma: Bebop en meer

Het is nog maar enkele jaren geleden dat de toenmalige artistiek en algemeen directeur Nederlandse Reisopera Nicolas Mansfield stellig beweerde dat er meer mensen bezig zijn met muziekbeoefening dan met sport. De meest recente cijfers geven een iets ander beeld: in 2023 sportte 56% van de Nederlandse bevolking van 4 jaar of ouder minstens 1 keer per week, terwijl kunstbeoefening wordt gedaan door 55 % van de Nederlanders. Die ene procent verschil staat echter nog steeds haaks op het (wan)beleid van een dagblad, dat beweert “dichterbij dan ooit” te zijn. Tubantia laat op een paginagrote foto plekken zien, waar “nog meer regionieuws” te zien is. Daarop ontbreken pijltjes naar Concordia, Muziekcentrum, Wilminktheater, Kleine Willem en Jazzpodium de Tor, om er maar een paar te noemen, want verslaggeving van alle activiteiten binnen deze gebouwen ontbreekt al ruim tien jaren. Dit nog afgezien van alle concerten die amateurgezelschappen jaarlijks geven: Tubantia zwijgt deze hoogtepunten van amateurkunstbeoefening compleet dood.
Gelukkig bestaan er nog nieuwsplatformen als www.muziek-recensie.nl, die de amateur wél een geluid gunnen. Zo was een van de hoogtepunten van de jaarlijkse Week van de AmateurKunst (WAK) de Dag van de Jazzamateur, die vrijdagavond plaatsvond op Jazzpodium de Tor. Maar liefst vijf groepen vulden voor een ruim aanwezig publiek een marathon-concert, dat niet minder dan viereneenhalf uur in beslag nam.

Als eerste trad voor het voetlicht Square Jazztet, een achttal muzikanten, met een heuse bandleider erbij: Ad Smit. Zij speelden met verve zeven stukken, waarbij Jan Stoll zelfs nog even zijn tenorsax inwisselde voor een dwarsfluit. Van Frits Maters werd zelfs beweerd, dat hij nog maar twee jaren altsax speelt. We hoorden een geminimaliseerde bigband, want alle secties waren bezet, soms solistisch: trombone-, trompet-, saxofoon- en de ritme-sectie. Een aangename aanvulling bleek de klank van de vibrafoon, bespeeld door Helmut ten Have.

Na een snel changement betrad Jazzative de bühne. Zij speelden repertoire uit de periode, die als post-bebop gecategoriseerd kan worden. Van zuiver amateurs was hier niet helemaal sprake, want (voormalig) muziekschooldirecteur Ben Kijl (op trompet en bugel) en de wel érg ver gevorderde amateursaxofonist Jan Oude Grote Bevelsborg waren in de gelederen te ontdekken. Zij waren, net als pianiste Resy Weernink, verantwoordelijk voor bewonderenswaardige vrije improvisaties. Erik Borst en Marcel Voorhuis vulden de ritmesectie verder aan.

We kennen de Fraggles Bigband, maar hoorden op deze avond een selectie hiervan: Fraggles Jazz Combo. Zes muzikanten bereikten een hoog niveau en gaven door boeiende solo’s blijk van het feit, dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld. Alle lof ook voor de man die dit concert simpelweg niet kon recenseren, omdat hij trombone moest spelen: Bas Arentsen. Op de achtergrond was Fraggles’ muzikaal leider Joris Bolhaar aanwezig, die ook een arrangement van Ellington’s It don’t mean a thing had bijgedragen.

Was het zuiver instrumentale muziek op deze avond? Nee hoor, dat bewees 5 on 2 met zangeres Loes Schippers. Op de jongere drummer Noah Widekamp na, lag de gemiddelde leeftijd bij deze groep "iets" hoger, een feit dat organisator Peter Westers toelichtte met de uitspraak ”Jazz is voor alle leeftijden”. De zeer aangename stem van Loes Schippers was te horen in vier van de zeven uitgevoerde composities, van jazzlegenden als Porter, Parker en Gershwin. Voor het eerst moest Westers de groep herinneren aan de maximale speeltijd van veertig minuten: er klonk het academische “Hora est!”, compleet met de obligate stok.

Hoe veel soepeler was de goede man voor het Penterman Quintet. Hij gunde dit vijftal (whats’s in a name? “Pente” is Grieks voor vijf!) zelfs een toegift, ruim na de toegekende speeltijd: Tenor madness. We hoorden een uiterst muzikale familie van vader Roel en zonen Max, Gijs, Teun en Joris. Ze stonden allen hun (Penter)mannetje in Bebop (and beyond) met standards van Brubeck, Ellington, Rollins en Parker, maar ook met eigen werk: Watzo, door Roel en Gijs gebaseerd op ‘So what’ van Miles Davis en Bill Evans. Heel aardig voor de bijpassende klank was het verwisselen van akoestische in elektronische varianten door pianist Max en bassist Teun.

Al met al een prachtig bewijs dat amateurs niet alleen zélf van muziek houden, het publiek houdt eveneens van amateurs: gaat zo door!

Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling
Gezien op: 7 juni 2024